เคยอ่านหนังสือของโหน่ง คนก่อตั้ง a day เค้าบอกว่าประสบการณ์การเรียนมหาลัยของเค้า มีเกรดเกือบหมด ตั้งแต่ A ยัน E
มองกลับมาที่ตัวเอง E สักตัวจะเป็นไรไป วันวานเราไม่ขยัน วันหน้าเรายังมีโอกาสแก้ตัว
ถึงเราทำใจมาก่อนว่าสักวันคงต้องมาแน่ๆ แต่พอรู้ผล[ซึ่งก้อเพิ่งรู้ เพราะก่อนหน้านี้ไม่อยากดูเกรด] ก้อซึมไปพักใหญ่เหมือนกัน
แต่เอาเถอะ เมื่อมีผิดพลาดก้อต้องมีการแก้
ถามว่าทรานสคริปต์ตอนนี้น่าห่วงมั้ย ถึงเกรดจะสูง แต่พอเกิดอย่างนี้ก้อใจแป้วเหมือนกัน กลัวว่าบริษัทที่เราสมัครฝึกงานจะไม่รับ
แต่การเรียนเพื่อมุ่งเกียรตินิยม แต่ทำอะไรไม่เป็นเอาซะเลย เอาตัวไม่รอด นั่นไม่น่าห่วงกว่าเหรอ
ก้อเคยโพสต์ไปแล้วว่าเรียนสี่ปีเพื่อกระดาษแผ่นเดียว
อย่าไปหวังเรื่องความรู้อะไรมากหรอก สู้หาประสบการณ์เองจะดีกว่า
แต่ไหนๆ ก้อหลงเข้ามาอยู่ในวังวนนี้ตั้งสามปีกว่า
ที่เหลือก้อคือทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด สู้เพื่อคนที่เรารักและรักเรา
ปล.อยากจะบอกใครบางคนว่า "ถึงนายจะมีแฟนแล้ว แต่เรายังรักนายเสมอนะ ถึงนายจะไม่สนใจเรา แค่เราเห็นหน้านาย หัวใจก้อเต้นรัว แค่เห็นนายมีความสุข เราก้อมีความสุข เราจะไม่ขออะไรจากนายมากกว่านี้ แค่แอบมองนายอยู่เงียบๆ ก้อพอ"
